Ik heb eindelijk de Grand Canyon gezien!

Zaterdag was het eindelijk zover. Ik heb de Grand Canyon gezien. Vergeef me de vertraging om hierover te bloggen. Ik zal het maar steken op de vele birthday shots die ik zondag gekregen heb in de bar.

3u30, toen ging mijn wekker af. Amai dat is vroeg, maar als we alles wilden zien moesten we wel zo vroeg opstaan. Tony stelde eerst voor om samen te kamperen zodat we 2 dagen weg zijn, maar ik zag het niet zitten om met hem samen in een tentje te slapen. Ik ken hem tenslotte ook niet zo lang. Dan maar een dagtrip. Voor mij was dit toch wel €100 uitbespaard dan wanneer ik met een busuitstap zou gaan.

8 uur rijden tot in Zion National Park. Dit park ligt ten noorden van de Grand Canyon in de staat Utah. Diepe kliffen, 18 verschillende wandelpaden en onvoorspelbaar weer. Iedereen komt samen in het Visitor Center waar je de bus kan nemen richting jouw gekozen wandelpad. De paden zijn gerangschikt naarmate de moeilijkheidsgraad. 

Aangezien we ook naar de Grand Canyon wilden gaan, hebben we gekozen voor een korter wandelpad van 2 uur. Achteraf gezien was ik erg blij met deze keuze omdat het rond de 35 graden was en er was geen schaduw. Het was ook rustig wandelen, weinig toeristen en het was prachtig. Al die rotsen en kliffen. Zelfs felgekleurde insecten die ik nog nooit had gezien. Echt mooi. 

In de namiddag vertrokken we richting de Grand Canyon. We hebben gekozen voor de North Rim omdat deze minder toeristisch is dan de South Rim. Eerst reden we door bossen waarvan de helft van de bomen verbrand zijn door blikseminslagen. Dit is iets wat jaarlijks gebeurt. We waren dichtbij maar zaten nog steeds in het bos. Dit vond ik raar want ik verwachtte van de Grand Canyon dat deze in de woestijn lag.

We arriveerden aan het Visitor Center en kozen ons wandelpad. Eenmaal aangekomen zag ik de canyon. Groot dat die was, zo ver als het oog kon reiken. Het was precies of de canyon en wolken in elkaar samenvloeiden. Ik heb er alleen rondgelopen aangezien Tony wilde slapen. 

Het was er zo vredig, ik heb gezien hoe de canyon stilaan van kleur veranderde. Hoe meer de zon onderging hoe meer de kleuren van de canyon veranderden in roze en paars. Toen het donker werd heb ik Tony wakker gemaakt want ik vond het tijd om naar huis te gaan. Het was tenslotte nog 6 uur rijden richting de Airbnb.

De benzinetank was bijna leeg, maar volgens Tony was dit zeker nog voldoende om tot aan het benzinestation te geraken. Ik was er niet zeker van en dit werd bevestigd toen we nog maar 30 mijl konden rijden en het volgende stadje 45 mijl van ons lag. Toen kwamen de zenuwen tevoorschijn. Uiteindelijk hebben we een verlaten benzinestation gevonden aan een camping. 

We waren beide moe, het was ondertussen al 21 uur. Tony kon zijn ogen niet meer openhouden dus heb ik voorgesteld om te rijden. Mijn eerste keer in de Verenigde Staten, op kleine en pikdonkere weggetjes waar de kans groot was herten en buffels tegen te komen. 

In totaal heb ik 4 uur gereden. Eerst 2 uur, dan hij en dan terug ik 2 uur. Ik weet zelfs niet of het legaal is om met mijn roze, Belgisch rijbewijs hier te rijden. Al een geluk dat ik geen politie ben tegen gekomen.

In Phoenix rijden was het moeilijkste. 6 tot 7 rijvakken, verschillende exits en dan iemand naast je die geen geduld heeft. Ik was zelf enorm moe en ik ben het niet gewoon om op snelwegen als deze te rijden. Al een geluk was het midden in de nacht zodat het niet zo druk was. 

Ik was blij toen ik in mijn bed lag, het was ondertussen al 3 uur. Ik vond het de moeite waard om Zion en de Grand Canyon te zien, maar toch had ik er meer van verwacht. Ik weet nu dat ik zeker wil terugkomen en hier enkele dagen wil spenderen. Ik heb al enkele kandidaten die zeker mee willen gaan, dus dat komt dik in orde.