Plans are changed!

Er is heel wat veranderd gisteren. Zoals je op mijn profiel kan lezen ben ik naar Arizona vertrokken om vrijwilligerswerk te doen op een kleine boerderij. Ik heb hier nog niks over geschreven omdat ik er zelf geen goed gevoel bij had. 

Bobbie is 76 jaar en heeft haar eigen boerderij. Ze weet wat ze doet en heeft hier haar eigen manier voor. Ik heb goede gesprekken met haar gehad maar ze is ook koppig. En die koppigheid maakte werken hier op bepaalde momenten zeer moeilijk. Voor haar is alles vanzelfsprekend. Ze runt de boerderij al zo lang maar dit wordt telkens zwaarder en zwaarder voor haar. Daarom schakelt ze de hulp in van helpers zoals ik en Sara. Reizigers, uit binnen- en buitenland, die haar telkens een paar weken komen helpen.

Het is niet gemakkelijk om telkens opnieuw alles uit te leggen aan een nieuwe helper, wat je gedaan wil hebben, hoe en waar en met welk materiaal. Dit is moeilijk voor iemand die altijd alles op dezelfde manier gedaan wil krijgen. Daarnaast kan de taalbarrière ook voor miscommunicatie zorgen. 

Ik heb Bobbie veel geholpen en meer uren gedaan dan wat van mij verwacht werd. Maar ik had hier geen problemen mee. Ik wilde juist alles leren over het leven op de boerderij. Ze wist op voorhand dat ik hier totaal geen ervaring heb en dit was oké voor haar. Op haar profiel schrijft ze tenslotte dat ze ervan houdt mensen haar vak aan te leren. Maar de frustraties begonnen snel op te lopen. 

Ik spreek en versta goed Engels, dat weet ik van mezelf. Maar als het gaat om nieuwe woorden die te maken hebben met het boerderijleven, dan heb ik soms moeilijkheden om alles te verstaan. Dus ik moest haar dikwijls vragen een woord uit te leggen dat ik niet begreep. En dit frustreerde haar.

Zoals ik al zei lijkt voor haar alles vanzelfsprekend. Ze was dan ook snel geïrriteerd wanneer ze vroeg aan mij om de geiten eten te geven en ik niet wist hoeveel eten ze normaal krijgen, dit hetzelfde voor de kippen. Voor mij is dat niet vanzelfsprekend. En gisteren was de bom ontploft.

Ze zei letterlijk dat ze het beu was om telkens alles uit te leggen. Maar we zeiden haar nogmaals dat, wat voor haar vanzelfsprekend is, niet altijd voor ons zo is. We zijn een blok aan haar been en zou zich verlost voelen zonder ons. Dat was voor mij voldoende om mijn spullen in te pakken en samen met Sara te vertrekken. Gelukkig mogen we even bij Jason in Scottsdale logeren.

Ik was er eerst slecht van, dit had ik helemaal niet verwacht. Maar door deze verandering stroomt de adrenaline weer door mijn lijf. Ik vertrek morgen met Sara richting Ohio. Een roadtrip van een week en we kruisen verschillende staten en overnachten in een tent, hangmat, airbnb en hostels.  

Daarna zal ik terugvliegen naar Phoenix en 2 weken verblijven in Airbnb's en enkele excursies doen naar onder andere de Grand Canyon. SPANNEND!